Jak zawsze w sobotę wybrałam się dzisiaj na zakupy.
Moje dzieciaki wyrastają co jakiś czas ze swoich ubrań, poza tym jest wiosna, a niedługo lato i wszyscy potrzebujemy odświeżenia swojej garderoby.
W sklepie z ubraniami spędziłam dzisiaj nawet sporo czasu.
Udało mi się wybrać kilka rzeczy, ale przy stojaku ze spódnicami stwierdziłam, że żadna z nich nie podoba mi się.
Raz, że były jakieś strasznie pstrokate, a do tego większość z nich w falbany, za którymi specjalnie nie przepadam.
Zaznaczę, że chęć posiadania spódnicy nie jest jakąś moją fanaberią.
Ja po prostu nie mam ani jednej spódnicy na lato.
W pewnym momencie przyszła mi do głowy taka myśl, że większość rzeczy, które dzisiaj wykonałam - wykonałam samodzielnie.
Wszystko sama, z własnej woli, z własnych chęci i własnymi siłami i wg własnego uznania.
Nie znalazłam nawet małej chwili na modlitwę, nie zastanowiłam się nad tym, czego Bóg chce ode mnie i szczerze mówiąc w ogóle Go w moim planie dnia nie uwzględniłam.
Za tym stwierdzeniem przyszła zaraz myśl, żeby się pomodlić.
Tak, o te spódnice i inne ubrania, które są mi potrzebne.
Poprosiłam Boga o to, aby pomógł mi je wybrać.
Po zakończonej, krótkiej modlitwie otrzymałam odpowiedź od Boga w postaci słów: "pomogę ci".
Nie spodziewałam się odpowiedzi na modlitwę w tak prozaicznej sprawie.
W ogóle nie spodziewałam się żadnej odpowiedzi.
Czasami nie rozumiem rachuby Boga.
W znacznie poważniejszych sprawach, które omawiałam w modlitwach latami, nie otrzymywałam odpowiedzi, a w kwestii, która może wydawać się nie tak bardzo istotna, odpowiedź pojawiła się znienacka.
Jestem za nią Panu Bogu niezmiernie wdzięczna.
Całe moje serce uległo w tamtym momencie przemianie.
Przede wszystkim poczułam ogromną wdzięczność za wiele dóbr, którymi On chce mnie nadal obdarowywać każdego dnia, ale na które ja Mu nie pozwalam, bo wciąż o Nim zapominam.
Wszystko pojawi się w odpowiednim momencie, ale na pewno nie samo z siebie.
Bóg chce pomagać, ale my Mu zwyczajnie musimy na to pozwolić.
