Słowa jak kamień

Nanoszę drobne poprawki na bloga.
Niestety tak już mam.
Ciągłe dążenie do perfekcji w słowie.

Nadal zjada mnie stres, a ja wciąż utwierdzam się w przekonaniu, że nie warto tkwić w tym bagnie.
W tym bagnie, tu i teraz, wśród ludzi, którzy są moimi braćmi.
Tak, tak. Nawet łopata im nie pomoże.
Słów nie cofnę, bo jakoś nie mam ku temu przesłanek.
Wiem, że nie mogę stracić środków do życia, nie teraz, nie latem.
Lato obiecałam dzieciom. Czekają na nie od lat...
Ale dostałam dzisiaj słowo.
Znienacka, jak zawsze.
"Czekaj".
Widocznie ufność w Bogu to właśnie czekanie...
Cóż pozostaje?
Ufać!

Powieki

W takim małym mieście życie jest nawet fajne.

Np. niektórzy niektórych nie poznają na ulicy, bo inaczej trzeba by było wszystkim się kłaniać.

Menele rzecz jasna kłaniają się wszystkim.

Jeden nawet mnie woła z daleka.

Zawsze uśmiechnięty gość.

Klasa wyższa ma czasem z czapkowaniem i uśmiechaniem się kłopoty, ale sądzę, że to przejściowe.

Sen z powiek spędza mi teraz całkiem inny problem.

Niektórzy faceci zachowują się tak jakby cierpieli na jakieś deficyty.

To mnie akurat nie wpędza w zbyt optymistyczny nastrój, no bo z czego tu się cieszyć.

Samotność nie oznacza desperacji.